Het was een gewone middag in de torenspits van de Academie voor Magische Kunsten en Wetenschappen. Een pril zonnetje scheen door het enige raam in de steile muren, terwijl de jonge tovenaarsleerling Eline zich omringd had met oude, stoffige boeken. Ze was al uren bezig met het zoeken naar een specifiek spreukenboek dat haar meester, magiër Valderaan, had genoemd. De titel was “De Arkane Portalen en Hun Geheimen”.
Eindelijk, na eindeloos bladeren en zwoegen, vond ze het. Het boek zag er merkwaardig uit, bedekt met runen die lichtjes opgloeiden zodra ze het aanraakte. Eline voelde een opwindende rilling toen ze het boek opensloeg. Ze kon het niet weerstaan om alvast een kijkje te nemen, ook al had Valderaan haar uitdrukkelijk gewaarschuwd enkel te lezen wat hij haar opdroeg.
De pagina’s waren gevuld met ingewikkelde diagrammen en gestoften symbolen. Haar ogen vielen op een specifieke spreuk, eentje die een poort kon openen naar andere dimensies. “Poort naar de Duistere Dimensie” stond erboven geschreven in sierlijke, kronkelige runen.
“Dit zou ons onderzoek versnellen,” fluisterde Eline tegen zichzelf. Nieuwsgierig, en enigszins overmoedig, begon ze de spreuk hardop op te zeggen. De woorden voelden vreemd in haar mond, maar ze worstelde zich erdoorheen. Een ijzige kou begon de kamer binnen te dringen en de muren leken te beven. Opeens verscheen er een draaikolk van donkere rook in het midden van de ruimte, en voordat ze het wist, had ze een poort geopend.
Uit de zwarte draaikolk kropen schaduwachtige figuren naar buiten. Hun ogen gloeiden als vurige kolen en een duistere aura verspreidde zich door de kamer. Eline viel achteruit en haar adem stokte toen een van de figuren haar naderde.
“Mistress of Shadows,” galmde een stem uit de duisternis. “Jij hebt ons bevrijd. Wij zijn jouw dienaren.”
Eline wist niet wat ze moest doen. Ze had niet bedoeld om zo’n krachtige spreuk te spreken, en zeker niet om wezens uit een duistere dimensie op te roepen. Ze was nog maar een leerling! Maar voordat ze iets kon zeggen, barstte de deur van de torenspits open en stormde Valderaan binnen.
“Wat heb je gedaan?!” riep hij, terwijl hij snel naar Eline rende en een beschermende kring om hen heen trok met zijn staf. Hij begon een tegen-spreuk te mompelen, zijn ogen fixeerden zich op de duistere wezens.
De schaduwen sisten en kronkelden terwijl Valderaan zijn staf naar hen richtte en de spreuk voltooide. Met een luide knal werden de wezens weer naar de donkere draaikolk gezogen, die vervolgens dichtklapte, waardoor de kamer plotseling weer stil was.
Eline’s hart bonkte in haar borstkas. “Het spijt me… ik wist niet wat ik deed,” stamelde ze.
Valderaan keek haar streng, maar niet zonder begrip, aan. “Leren draait niet alleen om spreuken en boeken. Het draait om verantwoordelijkheid en zorgvuldigheid. Je hebt vandaag een gevaarlijke fout gemaakt, maar je leeft nog om ervan te leren. Laten we hopen dat je die les nooit vergeet.”
Eline knikte schuldbewust. Ze wist dat ze nog veel te leren had in de weg van de magie. De duistere dimensie was eerder een waarschuwing dan een avontuur. En nu, met de beschermende cirkel nog om hen heen, voelde Eline misschien voor het eerst de diepte van haar roeping als tovenares.