Op een sombere avond, terwijl de maan haar zilveren licht goot over het afbrokkelende kasteel, stond de jonge heks Elena voor een moeilijke keus. Haar krachten, verworven door jaren van toewijding en opoffering, gaven haar macht en bescherming in een wereld vol gevaar. Maar nu stond haar geliefde, Marco, op het randje van de dood, vergiftigd door een vloek die Elena nooit had kunnen voorzien.
De oude toverboekjes van haar grootmoeder stonden verspreid over de vochtige vloer van haar kamer. De geur van vergeeld perkament en magische kruiden vulde de ruimte, maar geen van de spreuken bood een oplossing die niet iets even kostbaars vereiste: haar eigen krachten.
Elena keek naar buiten, waar de schaduwen van het bos onrustig dansten in de maanlichte. Het leek alsof de bomen fluisterden, herinnerend aan de woorden van haar grootmoeder: “Met grote macht komt grote verantwoordelijkheid.” Maar wat had ze aan macht als ze haar dierbaarste bezit moest verliezen? Het was een klassieke “Catch-22”, een dilemma zonder uitweg.
Ze ging naast Marco zitten, zijn gezicht bleek en zwetend in het bed. Zijn ademhaling was zwak, en elke zucht leek een eeuwigheid te duren. Elena’s hart brak terwijl ze zijn koortsige voorhoofd aanraakte. Ze wist dat ze geen tijd meer had. Elke seconde in afwachting bracht hem dichter bij het einde, en haar machteloosheid werd zwaarder met elk verstrijken moment.
Uiteindelijk haalde Elena diep adem en begon ze zich voor te bereiden op het ritueel. Ze wist dat dit haar laatste daad als heks zou zijn. Toen ze de laatste spreuk uitsprak, voelde ze hoe de magie haar lichaam verliet, een golf van energie die door haar vingers glipte en een zachte gloed rond Marco wikkelde. Zijn ademhaling werd dieper, zijn kleur begon terug te keren. Maar om de prijs die Elena had betaald, kon ze niet onverschillig blijven.
Met lege handen en een lege ziel keek ze toe hoe Marco langzaam zijn ogen opende. Hij keek naar haar met verwarring die plaats maakte voor bezorgdheid toen hij haar uitgeputte gezicht zag. “Elena, wat heb je gedaan?” vroeg hij met een stem die nog steeds zwak was, maar nu vol leven.
Ze glimlachte verdrietig. “Ik heb je gered,” zei ze eenvoudigweg. “Maar nu moet ik mijn weg vinden zonder mijn krachten.” Haar woorden waren zacht, bijna een fluistering, maar ze droegen de zwaarte van haar verlies.
En zo begon een nieuw hoofdstuk in Elena’s leven, een leven zonder de magie die haar zo lang had gedefinieerd. Maar ondanks alles voelde ze geen spijt. Voor haar was liefde de grootste kracht, en die had ze behouden, zelfs als al het andere verloren ging.