Het was een sombere herfstdag toen de mysterieuze reiziger het dorp binnenreed. Hij zat op een oude, knarsende koets, getrokken door een paar magere, zwarte paarden. Niemand kon zijn gezicht goed zien; een diepe kap bedekte zijn gelaat. Maar de dorpsbewoners voelden een ijzige rilling door hun lijf toen ze hem naderden. Hij kwam niet zomaar, dat kon iedereen zien. Er hing een aura van onheilspellendheid rondom hem, zoals de donkere wolken die zich samenpakken voor een storm.
De reiziger hield halt midden op het dorpsplein en stapte rustig uit de koets. Zijn stem sneed door de kille lucht als een scheermes toen hij sprak: “Ik ben hier om elke wens te vervullen. Wat jullie ook verlangen, ik kan het waarmaken. Maar let goed op: elke wens heeft zijn prijs, en die prijs is hoger dan jullie kunnen bevatten.”
De dorpsbewoners, hoewel huiverig, waren ook nieuwsgierig. Sommigen dachten dat dit hun kans was om rijkdom en geluk te vergaren. Een oudere man, wiens rug was gekromd van jaren hard werken op het land, was de eerste die naar voren stapte. “Ik wens dat mijn gewassen altijd overvloedig zullen groeien,” zei hij met een schorre stem.
De reiziger lachte zachtjes en knikte. “Het zij zo,” zei hij. “Maar de prijs is dat je nooit meer een goed nacht zult slapen. Elke nacht zullen nachtmerries je rust verstoren en je geest verslinden.”
En zo geschiedde. De gewassen van de oude man bloeiden in overvloed, maar zijn ogen werden hol en leeg van de slapeloze nachten gevuld met angstaanjagende visioenen.
Een jonge vrouw, zich verheffend uit de schaduw van de menigte, vroeg om eeuwige schoonheid. “Ik wil voor altijd jong en mooi blijven,” zei ze, haar stem trillerig van verwachting.
“Dat kan ik je geven,” zei de reiziger. “Maar je zult nooit ware liefde kennen. Mensen zullen je schoonheid bewonderen, maar je hart zal voor altijd leeg en koud blijven.”
De vrouw werd inderdaad schitterend mooi, maar haar eenzaamheid groeide met elke dag die voorbijging, en haar hart schreeuwde in stilte om genegenheid die nooit zou komen.
De laatste die de moed vond om naar voren te stappen was een jonge knaap. Hij verlangde macht en invloed, om ooit het noodlot van het dorp te kunnen veranderen. “Ik wil de macht hebben om anderen te leiden en te veranderen wat onrechtvaardig is,” sprak hij ferm.
“Jouw wens is misschien wel de meest edelmoedige,” zei de reiziger en glimlachte vluchtig. “Maar je zult een verlammende angst voor falen moeten verdragen. Elke beslissing zal je kwellen, en de verscheurende twijfel zal nooit verdwijnen.”
Zo werd de jonge knaap een leider, een stem die gehoord werd ver en wijd, maar de constante onzekerheid en angst voor falen verteerden zijn ziel.
Dag na dag stapelden de dorpsbewoners hun wensen op, terwijl de prijs die ze betaalden hen langzaam verteerde. Het werd snel duidelijk dat geen enkele wens zonder de zware last van de belofte van de reiziger kwam.
Op een dag, toen de lucht dik was van een naderende storm en de onrust onder de mensen gepiekseerd had over de grens van draaglijkheid, liep een oude vrouw naar voren, haar gezicht diep gegroefd door de jaren en het harde leven. Ze keek de reiziger recht in de ogen, zonder een spoor van angst.
“Ik begrijp je spel,” zei ze met een ijzige kalmte. “Mijn wens is simpel: ik wens dat je vertrekt en nooit meer terugkeert.”
De reiziger keek haar lang aan, zijn ogen glinsterend met iets tussen verrassing en bewondering. “Je wens is gehoord,” zei hij uiteindelijk, “maar de prijs zal zwaar zijn. Jij zult degene zijn die herinnert wat er is gebeurd, terwijl de rest het zal vergeten. De last van deze kennis zal je altijd vergezellen.”
En met die woorden verdween de reiziger, net zo plotseling als hij was gekomen. De dorpsbewoners schudden hun hoofd alsof ze uit een diepe slaap kwamen, niet in staat om zich de gebeurtenissen van de afgelopen dagen te herinneren. Alleen de oude vrouw bleef achter met de kennis van wat ze hadden verloren in hun verlangen naar meer.
Terwijl de storm eindelijk loste en de regen zachtjes begon te vallen, staarde de oude vrouw naar de horizon. Ze was zich pijnlijk bewust van de prijs die voor haar wens was betaald: een eenzaam besef dat de rust van het dorp had teruggebracht, maar haar eigen hart met een zware last vulde die nooit kon worden gedeeld.